نزدیک به چهار و نیم میلیون سال پیش در درخت زندگی سیاره زیبای زمین شاخه ای تازه بنای رستن و بالیدن گذاشت و توانست به چیزی دست پیدا کند که هیچ شاخه و گونه ای از این درخت تنومند به آن نرسیده است یعنی خودآگاهی.
خودآگاهی و قدرت سخن گفتن و ارتباط با همنوعان به این گونه نیرویی بخشید که توانست خود را از قید و بند گرانش سیاره زمین رها کرده و به فضای بی انتها سفر کند. توانست چشمش را به جهان هستی بگشاید و از ورای فضا و زمان به آغاز جهان بنگرد.
آن شاخه “ما” هسنیم، انسان ها و البته اگر بخواهیم علمی بگوییم ما انتهای شاخه انسان ها هستیم، انسان هوشمند یا هوموساپینس.